De Wellington X9981 van het 75 "New Zealand" Squadron kwam in de buurt van Beaumont neer (Sqdn Ldr Paul Chamberlain, piloot - Sgt Douglas Holley, co-piloot - P/O Joseph Robinson, waarnemer, RCAF - de radiotelegrafisten Sgt Francis Austin, 27 j. en Sgt Raymond Butt, 20 j., en de staartschutter Sgt John Ashley). De hele bemanning kwam om het leven.

Om 02u44 onderschepte Oblt Griese (I./NJG 1) de thuisvliegende Wellington X9619 'BL-M' van het 40 Sqdn (P/O Ian Murray, piloot - Sgt Paul Collins, co-piloot, 24 j. - F/O Eric Sugg, waarnemer, RAAF, 30 j. - de radiotelegrafisten/boordschutters F/Sgt Thomas Duxbury, RCAF, 25 j. en Sgt Richard Dundon en de staartschutter Sgt Henry Chapman). Grieses slachtoffer kwam waarschijnlijk ten WNW van de kerk van Sautin neer.

De eerste minuten van 11 oktober 1941 stijgen de Wellingtons van het 101 Sqdn vanop Oakington op voor een raid naar Keulen. Boven het doelgebied wordt de R1219 door Flakgranaten getroffen waarbij de staartschutter Sgt G. Highfield sneuvelt.  De bemanning zou de Engeland nooit halen. Boven de Belgische kust woedt op dat moment een hevige storm. De Wellington komt die ochtend vanuit de richting Wenduine aangevlogen en crasht op het kustwater voor Blankenberge in de golven.

Wij kunnen deze overwinningen met beperkte zekerheid toeschrijven aan de intussen tot Oberfeldwebel bevorderde Reinhard Kollak; de Wellington stortte bij Gedinne neer. Een bemanningslid van zijn tegenstander, de Australische co-piloot, Sgt Birk, vertelt :

P/O Arthur Fitch' R1030 'BL-R' heeft boven het Noordzeewater te kampen met motorpech. Het is weerom de telegrafist, Sgt Robertson, die tot op het laatste moment op zijn post blijft om voortdurend de positie door te seinen. Met een klap zet Arthur Fitch zijn Wimpey in de golven neer. Hij en Sgt Robertson moeten hun verbetenheid met de dood bekopen. Vier bemannignsleden, P/O Kinniburgh en de sergeanten Stabler, Degado en Barslow worden door een Britse trawler gered. Slechts één van hen is ongedeerd. Bij hun terugkeer hebben ze het over de moed van hun radiotelegrafist Sgt Robertson.

Om 22u30 dropt de bemanning van de Wellington R1703 haar lading op het brandende Keulen. Aan de stuurknuppel zit P/O John Ashton, wiens vrouw die nacht weduwe zou worden. Zij schreef : "Mijn man ging bij de RAF omdat dit hem de meest romantische weg leek om Hitler te verslaan. Als architekt was hij niet verplicht aan de vijandelijkheden deel te nemen, maar hij kon het niet hebben dat Hitler nog een land zou binnenvallen."

Twee leden van zijn bemanning, de sergeanten Warburton en Hutton rapporteerden enkele maanden later :

Boven België heerst op 25/26 augustus 1941 een drukkend hete zomernacht, met hier en daar een onweer waardoor de bommenwerperpiloten hun weg naar de steden Mannheim en Karslruhe zoeken. De nachtjagers kunnen geen onderscheppingen bewerkstelligen. De vliegeniers die terugkeren melden vrij lichte, maar erg accurate luchtafweer.

Bij de laatsgenoemde missie explodeert de Wellington X9749 'BL-J' van het 40 Sqdn achter een boerderij langsheen de Hazewindstraat te Handzame (West-Vlaanderen).

De heer C. Heemers liet in 1994 nog weten:

Bij de missies naar Keulen, Düsseldorf en Duisburg (16/17 augustus 1941) gaan respectievelijk zeven Whitleys en één Wellington; drie Halifaxes en twee Manchesters; en één Wellington verloren.

De  nacht van 6/7 augustus zwermen meer dan honderd bommenwerpers over Frankfurt, Mannheim, Karlsruhe en Calais. Bij de Frankfurt-missie gaan twee Wellingtons en twee Whitleys verloren, terwijl één Halifax niet van Karlsruhe terugkeert.

Een wel erg ongewoon verhaal is dat van de Wellington W54231 'PH-G', eveneens een Mk II met lijnmotoren, en haar bemanning van het 12 Sqdn. Helemaal vooraan zat Sgt Jack Newton, neusschutter/bommenrichter. De machine was die avond van de 5de augustus om 23u van Grimsby opgestegen voor een missie naar Aken. Sgt Newton vervolgt het verhaal :

"Door problemen met de motoren bereikten we het doel niet. Even ten zuiden van Aken dropten we de bommen en keerden we terug huiswaarts.