Boven de provincie Antwerpen had de Wellington X3469  door de Flaktreffers boven Duitsland met grote problemen te kampen. We laten zijn waarnemer, Graham Welsh aan het woord :

Het relaas van de Wellington IV Z1209 'QT-Z' blijft nog een mysterie.  P/O Chaffey (142 Sqdn) vloog die nacht met een onervaren bemanning. Terwijl het lichaam van de Canadese waarnemer van deze machine, F/Sgt James Smith bij Glabbeek aangetroffen werd - hij ligt nu te Adegem begraven - moeten we vaststellen dat de bommenrichter, Sgt George Watson te Zeebrugge rust. Mogelijks stortte de machine, al dan niet zwaar getroffen, in de Noordzee. Over het lot van de overige bemanningsleden (P/O Chaffey, de radiotelegrafist Sgt J.M. McAleavey en de staartschutter Sgt I.C.

Om 3u11, kende Lt Helmut Niklas een tweede 'Feindberuhrung', ditmaal met de Wellington van F/S Whitting (26 OTU) . Zijn tweede slachtoffer die nacht sloeg naast de weg Hannut-Landen, bij de veldweg naar Lincent bij Waasmont te pletter. Een bemanningslid, de Pool Tyszko zou ontsnappen. De volgende dag werd omstreeks het middaguur een Brits vliegenier met een gebroken been in Halle-Booihoven aangehouden en naar Sint-Truiden gestuurd.

Het radarstation 6C bij Wasseige ving de signalen op van enkele bommenwerpers die een heel eind uit hun koers vlogen. In dit geval betrof het een Wellington van het 15 OTU, de R1791.

In het gevechtsrapport van Lt Helmut Niklas van het 6.Staffel lezen we :

Oblt Walter Barte (II./NJG 1) patrouilleerde in de uiterste uithoek van Limburg, wachtend op de thuisvliegers van Keulen. Zijn 'Bordfunker', Pieper luisterde aandachtig naar de instructies vanuit het radarstation '6A' bij Meeuwen-Gruitrode, waar de Würzburg-Riese een eerste slachtoffer detecteerde.

De graven van deze OTU-bemanning vinden we te Heverlee terug. De piloot was F/O Laurence Chick; de overige bemanningsleden waren sergeants; twee radiotelegrafisten Frederick Dodd en John Stukins en Albert Glaister en Maurice Remfry. Deze laatste was een gedreven sportzwemmer uit het Australische Sydney. Om zijn herinnering levende te houden richt de Balmoral Beach Club sinds 1947 de 'Ben Remfry Memorial Swimming Race'. Een laatste triest detail was dat zijn neef, Sgt Bruce Edye een zestal weken later eveneens aan boord van een OTU-Wellington sneuvelde.

Vijf sergeanten, van de Wellington die te Sautour neerstortte, zijn te Charleroi begraven (piloot George Dale, waarnemer Walter Jewell, radiotelegrafist Wilfred Mutton, boordschutters Eric Inder en Arthur Greer).

De piloot van deze Wellington, George Anthony Dale, studeerde voor apotheker toen de oorlog uitbrak. Arthur 'Bill' Greer was een Australische schapenfokker uit Townsville.

Poolse bemanningsleden hadden het over het algemeen makkelijker om een ontsnappingspoging te wagen dan hun Britse collega's; vele Poolse onderdanen spraken voor de oorlog vloeiend Frans en een aardig mondje Duits, waardoor de taalbarrière, die de Engelssprekende vliegeniers erg afhankelijk maakte, voor Polen erg beperkt bleef. Zo ook voor de voormalige student, P/O J. Fusinski van het 300 Sqdn :

In de nacht van 27/28 april vlogen de Wellingtons naar Keulen. De Z1088 van het 304 Sqdn sloeg driehonderd meter ten westen van Villers-la-Ville te pletter. Vijf bemanningsleden rusten nu in een collectief graf te Charleroi (Korporalen S. Ferenc en W. Garbacz, de luitenanten E. Kowalski en P. Szcurkowski en sergeant Z. Pieczynski).

Om 23u55 trok Sgt James Nesbitt zijn Wellington X3694 'SR-U' van het 101 Sqdn van de startbaan. De bemanning was pas enkele dagen in het squadron, en dit zou haar eerste echte 'ops' naar Duitsland worden. Twee nachten ervoor was de bemanning er op uitgestuurd om enkele mijnen te droppen in de Heligoland-bocht.