Ook de raid naar Essen in de nacht van 16/17 september 1942 zou erg succesvol blijken - de Krupps-fabrieken leden zware schade -maar ook de Britse vliegeniers kregen het uitermate hard te verduren. Niet minder dan 10,6 % van de bommenwerpers ging verloren, wat neerkomt op 39 bommenwerpers.

De Wellington III IQ-Z (BJ877) van het 150 Squadron verliet omstreeks 20u.28 de basis Sneath. Zo'n twintig mijl van het doel werd de Wimpey door Flak beschoten. De oliedruk in de bakboordmotor viel terug. De boordmeccano trachtte meer olie te pompen, maar toen dit evenmin het gewenste effect gaf, bleek dat een leiding geraakt was. De propellor werd in vaanstand gezet, en de piloot ging verder met één motor. Tussen de flakbarages door werd de bommenlading gedropt, waarna de piloot terug met zijn toestel begon te slingeren. Het vliegtuig kreeg verscheidene treffers te verwerken. Tien minuten later begon de stuurboordmotor te trillen en de piloot gaf orders om zich klaar te maken om te springen. Sgt R. Frost, de staartschutter verliet zijn toren en krabbelde haastig op een kaartje "Baling out - Z-Zebra" (We springen eruit - Z-Zebra - verwijzend naar de codeletter van zijn toestel), en bevestigde het briefje aan de poot van een duif. Vele bommenwerpers hadden immers een kooitje met een postduif aan boord. Het was de bedoeling dat na een eventuele kraak- of parachutelanding het dier gelost zou worden en met een boodschap terug naar de basis zou vliegen.

Intussen verscheurde Sgt Graham, de radiotelegrafist haastig de papieren en de kaarten. Het vliegtuig bevond zich op dat moment op 13000 voet, de motor begon alsmaar meer te schudden en de Wellington verloor zienderogen hoogte. De piloot gaf bevel tot springen. Eerst sprong de neusschutter, gevolgd door de tweede piloot en de navigator. Achteraan sprongen de radiotelegrafist en de staartschutter, die de kooi met de duif meenam. 

Net op het moment dat de piloot sprong vanop 9000 voet, viel de stuurboordmotor uit, het vliegtuig vatte vuur en crashte. De piloot, F/Sgt William Randle landde omstreeks middernacht in het midden van het dorpje Loksbergen (ten zuidoosten van Diest). Zijn parachute, die in een boom vastzat, werd de volgende dag door dorpelingen weggehaald. Sgt Robert Frost landde te Kapellen op de weg Tienen-Diest. Nadat hij zijn parachute weggestopt had maakte hij dat hij wegkwam. Sgt Mounts landde in een veld op zo'n vijf kilometer ten noordoosten van Diest. Hij hield zijn parachute bij zich, tot hij een hooiopper vond waaronder hij de zijde verborg. De co-piloot, Sgt Mounts, vernam later dat twee bemanningsleden gevangen genomen waren toen ze zich verborgen in een schuur, dit waren Graham en Dreschler, de neusschutter. De waarnemer tenslotte, Sgt Brazill, kwam neer in een veld in de buurt van Diest. Hij viel in een gracht en bezeerde zich aan de knie. Hierdoor moest hij tot de volgende ochtend blijven liggen. Hij verborg zijn vliegkledij en parachute en maakte zich uit de voeten.

Deze Wellington was allicht het slachtoffer van de bemanning Barte/Pieper van het 4.Staffel op Sint-Truiden.

Bob Frost keerde meermaals terug naar België, en was er te gast bij Planehunters (http://www.planehunters.be/wellington-bj877-2/).