De Thunderbolts van Hubert Zemke's 56th Fighter Group onderschepten de Focke Wulfs van het Jagdgeschwader 26, op dat moment geleid door Major Wilhelm "Wutz" Galland". die de B-17 aanvielen die terugkeerden van Regenburg. Deze "leader" had zijn Wolvenhorde veel oostelijker gebracht dan ooit voorheen. Hij was er op uit gestuurd om de terugkerende raiders boven het Drielandenpunt op te pikken. Later schreef hij:

"De zichtbaarheid was uitmuntend. De zon straalde en de velden en rivieren van de Lage Landen schitterden onder ons. Vijftien minuten later, toen we op 27 000 voet vlogen, zag ik zwarte stipjes in het diepe blauw voor ons, net een zwerm bijen - de bommenwerpers, en ze werden aangevallen... Mijn koptelefoon was gevuld met opgewonden radioberichten - de flight leaders gaven bevelen aan hun piloten. We waren er in geslaagd om veel dieper dan anders te gaan, zo'n vijftien mijl voorbij Eupen, in Duitsland. De Luftwaffe had ons ofwel daar niet verwacht, ofwel hadden ze het te druk met het aanvallen van de bommenwerpers."

Zijn Group kruiste aldaar het pad van de Flying Fortresses, die op dat moment net een eerste aanval moesten incasseren van de II.Gruppe. Zemke vloog een heel eind boven de bommenwerpers en de Focke Wulfs en kon snel beslissen waar en hoe hij de Luftwaffe-vliegers in de rug kon aanvallen. En zo geschiedde.

Interessant hierbij is een Amerikaans document dat een samenvatting geeft van de Duitse radioberichten die onderschept konden worden, gesprekken tussen de Duitse piloten en de grondcontrole en die tot boven Engeland reikten.

De geallieerde afluisterdiensten hoorden om 17.27 uur duidelijk de stem van de Duitse aanvoerder, Wutz Galland, die zijn laatste bevelen gaf.  "Dichter bij, kijk uit, de formatie komt langs achter, jagers aan stuurboord". Toen vroeg iemand aan Galland zijn positie, maar hij kreeg geen antwoord. Van een andere piloot hoorden ze nog : "Hopelijk is hij niet neergestort". Dan volgde nog de Duitse boodschap "De honden zijn gearriveerd"  Er volgden berichten van overwinningen, vermengd met uitroepen als "Parachute", "Ha ! Jij gaat naar omlaag, hond !", en na zowat een half uur luchtgevecht, een laatste zucht "Herr Gott, Sakrament !".

Wat er die fatale minuten gebeurde is niet meer precies te reconstrueren. Galland werd totaal onverwachts "gepakt" en dook meteen naar de Limburgse aarde.

Hubert Zemke, die de belangrijkste jachtpiloot werd van de 8ste Luchtmacht, dacht het volgende over Gallands dood:

"In die verwarrende luchtoorlog die we uitvochten, was de man die overleefde, diegene die steeds uitkeek -het hoofd almaar ronddraaien. Als jij je aanvaller op tijd zag, kon je hem gewoonlijk ontkomen en leven om de volgende dag verder te vechten.  Het was de taak van je wingman om met het hoofd te draaien, terwijl de leader zich op het doelwit stortte. De wingman was daar om de vijand te zien die je wilde onderscheppen en je een waarschuwing te schreeuwen, maar een verstandige leader keek ook voortdurend goed rond. Misschien keek Wilhelm Galland een moment niet goed uit; of  draaide zijn wingman niet met het hoofd. Wie weet."

Het zou nog vele weken duren vooraleer Gallands lichaam geborgen werd. Te Hees bij Tongeren vond men op een diepte van haast vier meter wat stoffelijke resten, onvoldoende om een kist mee te vullen. De kist werd verder gevuld met zand. Pas op 15 oktober 1943 kon de plechtige begrafenis plaatsvinden, op de begraafplaats van Sint-Truiden, in aanwezigheid van zijn broer Adolf en de ouders. Na de oorlog werd zijn graf naar Lommel gerepatrieerd.

De dood van Major Wutz Galland was ongetwijfeld het grootste verlies van de Luftwaffe die 17^de augustus 1943. Tot eind 1940 diende hij in de Flak, doch kort daarna trad hij in de voetsporen van zijn broers Adolf en Paul (die op 31 oktober 1942 vanop Belgische bodem sneuvelde als een Leutnant in 8./JG 26 na 17 overwinningen). Op 23 juli 1941 behaalde Wilhelm zijn eerste overwinning. Een klein jaar later was hij bevelvoerder over de 5.Staffel en in januari 1943 nam hij het Kommandeurschap waar van de II.Gruppe. Hij totaliseerde 186 missies, waarbij hij 55 overwinningen behaalde, waarvan acht op zware bommenwerpers. Dit was een aanzienlijk aantal voor een jachtpiloot die uitsluitend aan het Westelijk front gevlogen had.