In de loop van 2000  stuitte ons lid Jean-Louis Haegeman op het verhaal van een bommenwerper die te Wauthier-Braine neerstortte. Het bleek uiteindelijk om een Lancaster te gaan. In de tuin van één van de omwonenden, de heer Minne, vond Jean-Louis immers een groot deel van de vleugelbeplating, met daarop nog erg zichtbaar de groene en bruine camouflagetinten, én een aanzienlijk deel van de reusachtige blauw-rode RAF-kokarde.

Michel Morre groeide als kind op in het landelijke dorpje Opbrakel, tussen de glooiingen van de prachtige Vlaamse Ardennen. Als knaap van tien beschreef hij in zijn dagboek een voorval in de buurt van het ouderlijk huis op dinsdag 13 februari 1945 :

“Verleden week dinsdag viel er een vliegtuig op den Boterhoek. Toen ik van de school kwam heb ik gauw gegeten. Ik moest mijn vader helpen aan onze slijpsteen werken. Ik moest er de nagels in het vet steken omdat ze niet zouden gekromd raken.

Het zweverke van Kadol

Tijdens mijn studententijd trok ik er graag met de fiets op uit, op zoek naar crashplaatsen in de omtrek. Zo belandde ik in het voorjaar van 1989 in Serskamp. Boven het Wetterse vond immers op 12 mei 1940 een hevig luchtgevecht plaats tussen Franse Moranes en Duitse Bf 110’s, welk in het nadeel van de eerstgenoemde beslecht werd. De Morane MS 406 van Adjudant Bassaguet stortte vlakbij de hoeve Kadol neer.

In de nacht van 27/28 mei 1944 vertrok een bommenwerpersformatie naar Aken, om het rangeerstation 'Rothe Erde' te bombarderen. Blijkens de rapporten van de Britse bemanningen legden de Duitsers een rookgordijn aan, dat soms de doelmarkeerders verduisterde. Toch werd deze missie een succes. De spoorweglijnen, die bij een gelijkaardige raid twee nachten ervoor niet zo erg veel schade opliepen, werden nu volledig stukgeslagen. Tijdens het bombardement, dat van erg korte duur was, vielen ook bommen op de omringende voorstad Forst. 167 mensen vonden de dood.

Maandag 10 april 1944 was een ongewoon drukke dag voor het Belgische luchtruim. Diverse spoorwegdoelwitten en vliegvelden werden door de Amerikaanse luchtstrijdkrachten aangevallen. Een aantal B-26 Marauders geëscorteerd door P-51’s, vielen die namiddag Montignies aan.

Tijdens de eerste winternacht van 1942 vlogen de bommenwerpers van Bomber Command richting Munchen. Omstreeks 23u.30 ving de Duitse Freya-radar langs de kust de eerste berichten van de aankomende formatie.

Op zaterdag 23 januari 1999 ondernamen Yves Empain, Nicolas Clinaz en Erwin Vanden Broecke een prospectie in de provincie Henegouwen. Hun zoektocht leidde hen naar Croix-lez-Rouveroy, een dorpje op zowat 13 kilometer ten zuidoosten van Mons, waar in een weiland aan de Rue du Village, achter de woning met het huisnummer 1, een crashplaats gevonden werd. Sporen van de krater waren nog steeds zichtbaar, temeer daar deze nadien opgevuld werd met afval en steengruis, wat de bodembedekking verhinderde.

Tijdens de lente van 1943 werd boven de kustprovincies van België, Nederland en Frankrijk keihard gestreden om het luchtoverwicht. Sinds een half jaar hadden Spitfires en Typhoons van de Royal Air Force ook de steun van de Amerikaanse Thunderbolts[1]. Een van de meest in het oog springende eenheden was de 56th Fighter Group, die vanaf begin april 1943 operationeel was vanop Horsham St. Faith. Deze stond onder het bevel van Colonel Hubert “Hub” Zemke.

Het was Erwin Vanden Broecke die tijdens één van zijn prospectietochten doorheen de West-Vlaamse polders in Vladslo het verhaal hoorde van Octaaf Depuydt over de crash van een Mosquito, kort na de bevrijding. De ooggetuige, als knaap zelf een luchtvaartfanaat, wist het type te bevestigen doordat hij nog steeds het raampje bewaart dat in de onderkant van de romp stak. Erwin bezocht de crashplaats, en na prospectie met zijn metaaldetector en een nauwgelet onderzoek van de bodemstructuur kon hij exact bepalen waar deze gesitueerd was.

Voor Duitse soldaten was het Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes de ultieme erkenning voor bewezen diensten aan het front. In de Luftwaffe golden ook andere regels dan in de geallieerde luchtstrijdkrachten. Een succesvol Brits of Amerikaans vliegenier mocht na zijn “tour” een tijdje uitblazen en kreeg dikwijls een minder gevaarlijke job – bijvoorbeeld instructeur in een vliegschool – aangeboden. Duitse vliegeniers vlogen evenwel verder – in heel veel gevallen tot de dood. In België sneuvelden een belangrijk aantal Ridderkruisdragers. Eén van het was Reinhold Eckardt.