Een bommenwerper die  Antwerpen nooit zou bereiken, was de Wellington 'MD-D' (Z1218) van het 458 Sqdn, dat die nacht vanop Home-on-Spalding Moor zou starten. Het was de eerste missie voor het 458 Squadron. Ook de bemanning van Sgt Peter Hamilton kreeg haar eerste briefing. Het grondpersoneel bracht intussen op karretjes de bommen naar de Wellingtons. De bemanningen maakten zich klaar, grepen naar hun kaarten, vliegkappen en parachutes. Een grijze bestelwagen bracht hen naar hun bommenwerper waar het grondpersoneel de laatste controles uitvoerde. Sgt Hamilton en zijn bemanning klommen aan boord. De piloot startte de motoren. Dit was niet altijd makkelijk; de Wasp-motoren bleven vooral bij koud weer koppig zwijgen. Eens ze draaiden waren ze echter zeer betrouwbaar. De drieëntwintigjarige Schotse radiotelegrafist, Sgt Andrew Condie, luisterde inmiddels aandachtig naar de laatste inlichtingen van de controletoren. Hamilton rolde zijn Wellington langzaam naar de startbaan. Nog een laatste keer testte hij de motoren, de remmen ingedrukt. De controletoren gaf even na zes uur het bevel om op te stijgen.

Na zes vlieguren werden de bommenwerpers terug verwacht. Boven Antwerpen was er hevig afweervuur. Een eerste bemanning dropte vanop 3500 meter een dozijn stuks van 250 pond en twee 500-pounders. Een tweede bemanning bemerkte bij Antwerpen een vliegveld (dit moet Deurne geweest zijn) en ook zij openden hierboven de bommenluiken. Een derde bemanning kon de parachutefakkel niet uit het bommenruim krijgen, en gooide de lading blindelings af. Een vierde crew tenslotte vond het doel gehuld onder een wolkentapijt en keerde met de lading terug naar huis. Van Sgt Hamilton werd niets meer gehoord.

De onervarenheid van deze bemanning speelde hoogstwaarschijnlijk een doorslaggevende rol voor het feit dat het wrak van deze bommenwerper de volgende ochtend een heel eind uit de route aangetroffen werd. Het weer was die nacht ontzettend slecht, waardoor de navigator, de 25-jarige P/O Donald Fawkes, naar alle waarschijnlijkheid het noorden kwijt raakte. Waarom de bommenwerper plots brand aan boord had zullen we waarschijnlijk nooit te weten komen. De toen 16-jarige Roger Anthoine woonde te Mont-sur-Marchienne wanneer zijn slaapkamer hel verlicht werd door enkele magnesiumfakkels die aan een parachute naar de aarde daalden. Het was het laatste wat de bemanning zou doen; de zes vliegeniers zochten naar een landingsplaats, maar tevergeefs...

De Wellington 'MD-D' explodeerde bij de Pont-à-Nôle, ten zuidwesten van Rogers dorp. De volgende ochtend verzamelt de hele buurt zich rond een enorme krater. De Wellington had bij zijn fatale reis nog steeds een dozijn bommen van 113 kilogram en twee springtuigen van 227 kilogram bij zich. Naast de krater plaatsten de Duitsers een klein bordje, waarop met zwarte gotische letters het woord 'Wellington' geschilderd was. Verderop lagen een gedeelte van de romp, de onttakelde motoren en twee lichamen. Langsheen de wanden van de put zocht men naar de schamele resten van de overige vliegeniers. Ze werden op 23 oktober te Charleroi begraven.

De Australische co-piloot Sgt Philip Crittenden (20 jaar) kon alsook de navigator, P/O David Fawkes, geïdentificeerd worden. Crittenden was de eerste Australiër die in een Australisch Squadron tijdens een operatie om het leven kwam. De 25-jarige David Fawkes werkte voor de oorlog in de familiezaak, de Vulcan Rubber Company. Zijn vrije tijd besteedde hij aan een studie economie die hij via de post volbracht. Hij was een eerder teruggetrokken persoon die hield van lezen en naar de film gaan, wat dan weer voor problemen zorgde voor diegene die achter hem zat; hij mat 2m10.

De drie overigen rusten in een gemeenschappelijk graf; het zijn de tweeëntwintigjarige piloot Sgt Peter Hamilton, Sgt Andrew Condie en de neusschutter Sgt Thomas Jackson, een bibliothecaris uit Middlesborough en vader van twee dochtertjes.

Een bemanningslid kon springen, de staartschutter Sgt P.G. Brown. Hij werd echter later gevat.