Poolse bemanningsleden hadden het over het algemeen makkelijker om een ontsnappingspoging te wagen dan hun Britse collega's; vele Poolse onderdanen spraken voor de oorlog vloeiend Frans en een aardig mondje Duits, waardoor de taalbarrière, die de Engelssprekende vliegeniers erg afhankelijk maakte, voor Polen erg beperkt bleef. Zo ook voor de voormalige student, P/O J. Fusinski van het 300 Sqdn :

"Ik was eerste piloot van een bommenwerper die Hemswell om 22u verliet om Keulen te bombarderen. De rest van de bemanning was F/O Wasik, F/O Wawerski, Sgt Malecki, Sgt Sierpina en Sgt Miniakowski.

Op de terugweg werd ons toestel naar beneden gehaald en ik sprong rond 01u40 uit het toestel. Ik landde erg dicht bij het vliegtuig (ten zuiden van Namen) dat hevig brandde en gooide mijn parachute in de vlammen. Ik bevond mij in de buurt van een klein dorp, maar aangezien ik te dicht bij het vliegtuig was, besloot ik het dorp te vermijden. Me oriënterend op de sterren, ging ik westwaarts tot ik in een bos terechtkwam. Daar bleef ik zowat een half uur en pakte ik mijn kompas, kaarten etc. uit..."

P/O Fusinski marcheerde twee nachten en dagen na elkaar tot een steenkapper hem vertelde dat hij bij Martouzin-Neuville, bij Beauraing was. In het station van Brussel vroeg hij een Duitse officier welke trein hij het best zou nemen. Deze gaf hem alle inlichtingen, was erg beleefd en salueerde zelfs. Fusinski zou, in de kleding die de zoon van de steenkapper hem verstrekt had, in een achttal dagen Lyon bereiken, waar een vroegere Poolse vriend hem in een organisatie zette. Die week kreeg hij haast niets te eten, en (over)leefde hij vooral op zijn 'Horlick'-tabletten, een pepmiddel uit de ontsnappingsset die elke vliegenier bij zich had, en dat vermoeidheid en honger wegnam. Vijf maanden later, op 25 augustus arriveerde hij per schip via Gibraltar in Londonderry.