Na het bombardement op Leuven bleven de Messerschmitts de Canadese formatie nog het hele eind volgen. Enkele toestellen gingen zo ver als het noordoosten en het noorden van Rijsel, en boven de Noordzee werden nog een drie Duitse toestellen opgemerkt.

Er waren ook enkele Messerschmitt G-4's van de III./NJG 5 vanop het Noord-Franse Laon-Juvincourt opgestegen om de Britse formaties te bekampen. Ze waren niet allemaal succesvol. De 21-jarige Unteroffizier Karl Körner sloop ter hoogte van het Brabantse Halle onder de zwarte schaduw van de Halifax MZ645 van het 426 Squadron. Flight Sergeant Johnston, die het dreigende silhouet op tijd opmerkte, begon vanuit zijn plexi-neuskoepel te schreeuwen over de intercom. Körner trok ondertussen de gasmanette naar zich toe en ging nu in de staart van zijn tegenstander hangen. Hij gaf een vuurstoot, waarna de granaten zijn prooi doorboorden. Maar de staartschutter, Sergeant J. Samuelo, liet zich niet onbetuigd. Nog waren de woorden van zijn bommenrichter niet koud of hij had de lopen van zijn staartkoepel naar beneden gericht. De nachtjager verscheen in zijn collimator en Samuelo drukte beide duimen omlaag. De schutter zag hoe de lichtspoormunitie in de neussectie van zijn belager drong. Körner kon nog in een laatste moment wegdraaien, maar waarschijnlijk werden hij en zijn bemanning getroffen door de kogels. Wanneer de vleugel van zijn Messerschmitt in haar doodsstrijd omhoogdraaide, floepte nog even het navigatielicht aan. De bemanning van de bommenwerper zag hoe het kleine lichtje in een diepe duik naar de aarde wegdeemsterde. De opgewonden crew keerde veilig en wel met de beschadigde Halifax naar Linton-on-Ouse terug.

De nachtjager van Körner sloeg nabij Herne te pletter. Geen van de bemanningsleden kon de machine verlaten. De piloot werd samen met de Unteroffizieren Paul Stahl en Rudi Brucker te Brussel begraven. Na de oorlog werden hun stoffelijke resten naar Lommel overgebracht.