De vliegeniers van de LL899 'EA-P' waren om 20.31 uur opgestegen van Fiskerton, met aan de stuurknuppel de negentwintigjarige F/L Donovan Bacon DFC. Bacon was wat men een regelrechte karikatuur van een Brits piloot zou noemen : het haar tegen de schedel achteruit gekamd, en een sierlijke snor waarvan de tipjes naar de oren wezen. Bacon werd bijgestaan door P/O Clifford 'Cliff' Coward, de tweeëntwintigjarige navigator. Cliff was net terug uit verlof waar hij zijn vrouw en familie voor de laatste keer zou zien. Zijn vader diende in de Eerste Wereldoorlog aan het front, raakte tweemaal gewond en doorstond een gasaanval. Cliff was de oudste, en had in de eerste jaren van de oorlog een baantje als boekhouder, waarna hij zich bij de RAF inlijfde. In juni '43 huwde hij Violet Cartwright. Samen met Sgt Peter Monck (twintig jaar, radiotelegrafist uit Essex), F/O Nicholas Melnick (bommenrichter), Sgt John Hennesey (27 jaar, gehuwd, boordmecano), St Stanley Weedon (twintig jaar, boordschutter uit Devon) en Sgt Clarence E. Richard (boordschutter, Canadees) vormde hij een hecht team aan boord van de EA-P, waarmee ze nu hun drieëntwintigste missie vlogen.

Om 22.19 u. schoof Schnaufer uiterst behoedzaam onder de staart van de Lancaster 'EA-P'. De dreigende schaduw werd even opgemerkt door de staartschutter, die prompt de geschutskoepel draaide en uit de vier lopen van zijn Browning .303's vuurde. De nachtjager werd niet geraakt en vuurde op zijn beurt...

Even voor middernacht schrokken de bewoners van het Henxbroek, een landbouwersgehucht bij Sint-Lenaarts in de Antwerpse Kempen, wakker door een luide knal. Er was een vliegtuig neergestort. Een rode vuurgloed en ontploffende munitie schoten omhoog, als vuurpijlen in de duistere nacht. De melkkannen op het hof van Jef Van Riel smolten tot vormeloze massa's.

Cliff Coward kon evenwel op het laatste nippertje de brandende Lancaster verlaten. Bij het openspringen van zijn parachute schoven de vlieglaarzen van zijn voeten. Hij sloeg ongemeen hard in een weide neer. Wanneer de navigator bij bewustzijn kwam, sleurde hij zich met zijn laatste krachten naar een boom. Hij stierf er een eenzame dood. De volgende morgen werd Cliffs levenloze lichaam aan de wortel van diezelfde boom gevonden.

Heinz Schnaufer keerde een half uur later terug op Sint-Truiden. Fritz Rumpelhardt kon eindelijk weer een succesvolle nacht melden. Met zwarte inkt noteerde hij : 'Brennender Absturz nach 1 Angriff. Gegenwehr'. ('Brandend neergestort na 1 aanval. Afweervuur').

Eddy Coward verloor op 11 april 1944 zijn broer Cliff, die stierf in een weide nabij het Henxbroek. In mei 1987, tweeënveertig jaar na de feiten, bezocht Eddy voor de eerste maal de locatie, en hij beloofde de familie Van Riel het volgend jaar terug te keren, mét de familieleden van de overige gesneuvelden.

Hij wou ook de man leren kennen die bijdroeg tot de dood van zijn broer. Zonder haatgevoelens schreef hij in 1989 een brief naar Fritz Rümpelhardt, de 'Bordfunker' van Oblt Schnaufer. Een tijdje later ontving de man uit Rayleigh een brief uit Duitsland :

          "... Het spijt me dat U Uw broer verloor door onze actie tijdens het luchtgevecht. Ik kan me Uw gevoelens goed voorstellen, mijn beide broers stierven eveneens als piloot tijdens de oorlog... Het gevecht met Uw broers Lancaster was een van de weinige waarbij de staartschutter reageerde, omdat wij horizontaal vlogen om vervolgens de neus op te richten en - meestal - onverwacht te vuren vanuit een dode hoek waarbij de staartschutter ons niet kon raken. Dit was echter niet het geval bij de Lancaster LL899. De bemanning was een sterke tegenstander voor ons..."

Eddy Coward speurde in Groot-Brittannië en Canada naar de familieleden van de gevallenen van zijn broers Lancaster. De zeven families verzamelden zich rond de zeven witmarmeren stenen op het Schoonselhof. Een van hen haalde een mondharmonica uit z'n vestzak en speelde de 'Last Post'.