De donderdagnacht van 27 op 28 januari 1944 vloog Bomber Command weerom richting Berlijn. Maar liefst drieëndertig Lancasters keerden de volgende ochtend niet naar hun basis terug. Drie ervan vonden hun einde in België.

Die avond, om 17.16 uur, verliet de Lancaster JB650 « PH-E » het beton van Wickenby, de basis van 12 Squadron. De toestellen vervoegden de eerste golf bommenwerpers die om 21 uur het doelwit zouden aanvallen. De Flakbatterijen rond de hoofdstad gooiden een barrière granaten omhoog, waarvan ook de Lancaster « PH-E » moest proeven. Nadat de Noord-Ierse bommenrichter P/O David Murphy het sein « no hang ups » gegeven had, knalde een granaat in de bakboordvleugel. Nu moest de 21-jarige boordmeccano P/O Ronald Hoare, die zijn vierentwintigste missie vloog, bewijzen wat hij waard was. Zijn brandstofmeters wezen aan dat in elk van de vier brandstoftanks 250 gallons zaten. Drie motoren bleven rustig verder draaien aan zo’n 2600 toeren per minuut, maar het toerental van de bakboordbinnenmotor daalde zienderogen naar 1800 toeren, terwijl ook de brandstofmeter van de aangesloten tank aangaf dat de benzine rijkelijk wegvloeide. Gezagvoerder Grannum schakelde de propellor in vaanstand, terwijl de boordmeccano de drie onbeschadigde motoren aan de die doorboorde tank koppelde, om zo de resterende brandstof te verbruiken. Nauwelijks twee minuten later was die tank leeg, en P/O Hoare draaide haastig aan de brandstofkranen zodat nu de motoren van de stuurboordtank dronken.  Het brandstofpeil bleef echter dalen, en de piloot was genoodzaakt de bakboordbuitenmotor uit te schakelen. Met slechts twee motoren aan een vleugel trok de JB650 richting België. Ondertussen was het toestel naar zo’n 11 500 voet gedaald. Ten noorden van Frankfurt bleek dat het toestel achteraan de bommenwerpersstroom hinkte. Grannum wist zijn kreupele toestel erg goed in de hand te houden, wanneer hij van de boordmeccano te horen kreeg dat er slechts 40 gallons in de tanks zat. De navigator, P/O R. Taylor, localiseerde de positie een laatste maal in de buurt van Luik. Er restte de piloot niets anders dan zijn bemanning het bevel te geven het toestel te verlaten. De eerste zes sprongen door het ontsnappingsluik in de neus. Het waren in volgorde Ronald Hoare (meccano), P/O D.R. Murphy (bommenrichter), P/O R.H. Taylor (navigator), Sgt K. Singleton (rugkoepelschutter), Sgt H. Owen (staartschutter) en F/Sgt J. Quinn (radio). De captain verliet als laatste zijn post, maar bij het loslaten van de stuurknuppel keerde de Lancaster op haar rug. Grannum wist nog naar het luik te klimmen, en zag bengeland aan zijn valscherm hoe de « PH-E » haar einde vond nabij Trooz, een dorpje bij de Vesder. Piloot Grannum geraakte veilig en wel in Zwitserland. Ronald Hoare landde bij Sprimont, en was in juli van datzelfde jaar terug in Engeland. Ook Taylor en Quinn konden ontsnappen. Drie hadden minder geluk. De rugkoepelschutter Sgt Singleton landde nabij het brandende wrak en werd krijgsgevangen genomen, alsook Sgt Owen. David Murphy, een 21-jarige student geneeskunde, slaagde erin van Banneux de Spaanse grens te bereiken, maar botste er op 12 mei op een Duitse patrouille.