Jan Mathijs, een geboren Mechelaar, woonde vanaf 1937 in Elisabethstad (Belgisch Congo). In 1941 vertrok hij vanuit de kolonie naar Zuid-Afrika om er een opleiding als piloot te volgen.

“In december 1942 kreeg ik mijn Vleugels opgespeld – ik was nu piloot. Maar wat nu ? Normaal gezien zou ik opgenomen worden in de South African Air Force, maar daar hadden ze al teveel piloten. Een toekomst als instructeur zag ik niet zitten. Ik was student, had niet veel te verliezen en besloot me te engageren voor de Royal Air Force. Maar dan moest ik in Groot-Brittannië geraken... Het zou een hele odyssee worden.

Vanuit Zuid-Afrika voer ik mee met een frigo-boot westwaarts. De eindbestemming was uiteindelijk de havenstand Montevideo. Daar, in het neutrale Argentinië,  moest het schip vlees laden. Voor passagiers was geen plaats meer en dus moest ik er uit. Tien dagen later ging ik weer aan boord van een schip, dat weer naar Afrika voer ! In Freetown werden soldaten ingescheept, en vandaar ging het in konvooi naar Gibraltar. Met zijn vieren zaten we in een cabine. Het was er snikheet, en we mochten er niet uit.  Het schip ging oostwaarts – we dachten richting Egypte, maar toen maakte het rechtomkeer en trokken we in konvooi naar Groot-Brittannië, waar ik op 6 november 1943 arriveerde. De reis had drie maand en een half geduurd.

Daar kreeg ik te horen dat de RAF ook teveel piloten telde. We waren goed genoeg als ontmijner of mechanieker. Samen met andere Belgen gingen we protesteren bij de Belgische ambassadeur op Eaton Square. Niemand kende ons daar, want we kwamen immers uit Afrika. Maar gelukkig werd het administratief geregeld, en kwamen we toch terecht in de Britse luchtmacht. We kregen er een opfrissingscursus – ik had al een jaar niet meer gevlogen. Iemand anders besliste voor me dat ik naar een Typhoon-eenheid zou gaan, en daar kwam ik terecht, op de basis Merville, vanwaar het naar Ursel zou gaan.

Jan Mathijs werd vanop Ursel met zijn Typhoon ingezet tegen de Duitse stellingen op Walcheren. Hij herinnerde zich zestig jaar later die aanvallen nog als gisteren :

“Ik kan je verzekeren, de aanvallen op Walcheren waren verschrikkelijk gevaarlijk om uit te voeren. Het wolkendek hing zo laag dat we dus ook op lage hoogte het doel moesten naderen, met alle gevolgen vandien – de Duitsers konden erg makkelijk mikken. We hebben daar heel wat zweet achtergelaten.”