De Blauwvoet I was een experimenteel toestel dat in 1909/1910 Oostende gebouwd werd door Nicolas Boel, samen met zijn broer Louis.
Enkele weken na het vertrek van Paulhan toonde Nicolas Boel een amateuristische schets van een vliegtuigontwerp aan zijn verbaasde broer en deelde hij hem trots mee dat hij besloten had zelf een vliegtuig te bouwen en piloot te worden. Na heel wat zeuren stemde Louis er mee in om zijn broer binnen bepaalde perken financieel te steunen.
Aanvankelijk liet Louis de benjamin maar betijen en hij suste de bezwaren en verwijten voor de werkonderbrekingen in het familiebedrijf met de geruststellende bewering dat het allemaal wel geen zo'n vaart zou lopen en dat al dat jeugdig geweld wel vanzelf zou kalmeren.
Maar toen de stapel latten, de dozen spanhaken, spijkers en schroeven, de stalen kabels en het pak linnen stilaan werkelijk de vorm van een echt vliegtuig aannamen, begon de eerder nuchtere Louis zich meer en meer voor het wonderding te interesseren. Net zoals de overige knechten, die eerst heimelijk met het grootse ontwerp van Nicolas hartelijk hadden gelachen, stak hij zijn broer na zijn dagtaak al eens een handje toe bij de bouw van zijn 'aeroplaan'. Al eind december 1909 was het eerste project afgewerkt. Pas toen zij het toestel volledig gemonteerd tussen de ladders en verfpotten zagen pronken, begrepen zij dat het daar niet kon blijven, want daarvoor was de bergplaats veel te klein. Het was trouwens praktisch onmogelijk om telkens hij een proefvlucht wilde uitvoeren zijn wankele vliegding zonder het te beschadigen uit de Hofstraat over de hobbelige straatstenen tot op het strand te duwen.
Nicolas wilde vooral naar buiten komen met zijn vliegtuig, het laten bewonderen door de leden van de vliegclub en vooral er mee gaan vliegen. Daarom trok hij naar het stadhuis om te informeren of hij de toelating kon krijgen om zijn vliegtuig onder te brengen in de leegstaande stadsloods.
Omdat Nicolas lid was van de Aéro Club kreeg hij daarvoor de onvoorwaardelijke steun van baron Raoul de Vrière en kort daarop verhuisde zijn “Blauwvoet” onderdeel per onderdeel met de steekkar naar de hangar.
Enkele dagen later was het vliegtuig weer volledig opgebouwd en op een windstille morgen duwde men het uit de loods de straat op om het door vrienden en kennissen, maar vooral door de leden van de vliegclub te laten bewonderen.
Het was een wat te hoog op motorfietswielen staande hoogdekker met op anderhalve meter voor de vleugels een hoogteroer. Het toestel had een spanwijdte van 9,5 m en was 9 m lang. De brede vleugels waren vervaardigd uit in doek gewikkelde en vastgelijmde latten zonder verbindingsstutten, overspannen met boenwas behandeld linnen. Op de uiteinden waren zij achteraan afgerond, terwijl de hoeken met staalband waren verstevigd. Boven het hoofd van de piloot hing een gepunte, cilindervormige valtank met een inhoud van 28 liter tussen twee driehoekige steunbokken. De liftkabels onder de vleugels waren bevestigd aan het onderstel, waarvoor fietsenmaker Bourgognie de wielen had geleverd. Het hoogteroer scharnierde tussen omgebogen voorsteunen. De piloot zat onder de vleugels op een eenvoudige plank. Met een draai aan het stuurwiel kon hij het richtingsroer achteraan bedienen, terwijl de voorwaartse of achterwaartse beweging van de stuurkolom het hoogteroer op en neer deed klappen. Zoals op de Voisin ontbrak iedere vorm van dwarse besturing.
Onder de aanwezigen bevonden zich natuurlijk ook enkele leden van de A.C.O.L. Toen zij de primitieve creatie te zien kregen, drukten zij meteen hun twijfels uit of dat gammele ding ooit zou kunnen vliegen. Volgens deze kenners (?) stond het toestel veel te hoog van de grond en het onderstel was zeker veel te broos om zelfs een kleine landingsschok zonder brokken op te kunnen vangen.
Nicolas was geen dwaas en hij zag ook wel de gegrondheid in van hun kritiek. Maar in plaats van, zoals zijn broer in alle stilte hoopte, de moed erbij te verliezen, toog hij onmiddellijk weer aan het werk om zijn eerste schepping te verbeteren. Het werd de Blauwvoet II.
