Op 10 november bereidde het gezin Vandekasteele in Elene zich voor op de komende jaarmarkt van 11 november te Sint-Lievens-Houtem. Rond het moment dat het varken gekeeld werd, dreunde een B-17 vanuit de richting Brussel het Zottegemse luchtruim binnen. Het was de B-17 met het serienummer 43-338824 en de rompcode “GL-F”, een toestel van de 94 Bomb Group die die dag naar Wiesbaden gestuurd was. De “GL-F” werd duchtig door de Flak toegetakeld, maar de piloot, 1^ste Lieutenant Edgar R. Prigmore, wist de machine in de lucht te houden tot boven bevrijd gebied. Er draaiden nog slechts twee motoren. Enkele bemanningsleden sprongen, waarna Edgar Prigmore, wijde cirkels vliegend rondom Godveerdegem, een geschikte landingsplaats zocht. Uiteindelijk zette hij onder luid gekraak zijn Vliegende Fort aan de grond. Het nu stuurloze gevaarte schuurde dwars de kasseistenen van een straat over om uiteindelijk in de Lippenhove tot stilstand te komen. Algauw kwamen de eerste nieuwsgierigen opdagen. Het duurde een tijdje vooraleer de piloot tevoorschijn kwam. De Amerikaan meende immers dat hij nog in bezet gebied was. Even later werd hij vervoegd door de andere bemanningsleden die gesprongen waren. Eenmaal de bemanning herenigd was, was de vreugde zo groot dat sommigen begonnen te dansen.

Even later kwam een legerauto die hen wegbracht. De bemanning overleefde de oorlog, Edgar Prigmore leeft nu teruggetrokken in de staat Minnesota, doch was niet happig ons zijn oorlogsrelaas te doen.

Kort na de landing werden de machinegeweren en motoren weggehaald. Maar voor de Vandekasteeles begonnen de problemen pas. Op hun land lag nu een dertig ton wegend Vliegend Fort. "Net een monster met twee ogen", herinnerde de toen 20-jarige Hubert zich nog. Vader begaf zich naar Zottegem en vroeg aan een Brits officier wat hij ermee moest aanvangen. Het land kon immers niet bewerkt worden, en van heinde en verre kwamen nieuwsgierigen een kijkje in de B-17 nemen. De Brit antwoordde laconiek : "Hak hem in stukken".

Voor de landbouwersfamilie lag een zware taak te wachten. Met een bijl werd de bommenwerper in stukken gehakt en het boerenpaard sleurde de brokken aluminium het erf op. Een metaalsmelterij in Zottegem bood 4 frank het kilo. Al bij al leverde de B-17 een aardige bijverdienste op.

Maar een bommenwerper was niet alleen van aluminium gemaakt. Tijdens het sloopwerk kwamen ontelbare dingen tevoorschijn die met wat vindingrijkheid op het erf konden “gerecycleerd” worden. De hydraulische olie werd opgebrand in de oven. De lampen en batterijen zorgden voor verlichting. De rubberen zelfdichtende brandstoftanks dienden tot voor kort als aaltanks. Ook de geschutskoepel werd enige tijd bewaard. Tijdens de Bevrijdingsstoet in 1945 werd deze als 'tank' omgebouwd, waarbij de waarbij de munitiebanden  waardoor de .50-kogels gleden, de rupsbanden voorstelden.

Nadat de hele B-17 gekleind was, meende de Belgische overheid zich ermee te moeten moeien. Agenten van de Staatsveiligheid vroegen zich in 1945 af wat er met de Amerikaanse bommenwerper gebeurd was en zouden het komen uitzoeken op het erf van de familie. Vader werd meteen opgepakt en in de Nieuwe Wandeling in Gent opgesloten. Het was een grote dobber voor de familie, en het was pas nadat de tolk teruggevonden werd die in 1944 de woorden van de Britse officier in Zottegem vertaald had, dat vader na achttien dagen opsluiting vrijgelaten werd. Het hele voorval zou ook nog een staartje gekregen hebben in de Zottegemse gieterij.

Nadat de boerderij enkele jaren geleden verkocht werd, verdwenen ook de laatste resten - waaronder een stuk metaal met de Amerikaanse kokarde op gespoten. Een aluminium lepel, wat kleinere souvenirs en enkele foto's zijn alles wat er van de B-17 overgebleven is.